ตั้งใจ (หลอก) รัก

ติณห์ ตฤบดี

“นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไปห้ามเรียกผมเหมือนเราสนิทสนมกันอีก ผมไม่อยากให้แฟนผมคิดมาก นอกจากลิลาผู้หญิงที่ผมรัก คนอื่นไม่มีสิทธิ์”

เรน เรณุกา

“ถ้าการกดเรนให้ต่ำทำให้คุณติณห์พอใจก็ทำต่อไปเถอะค่ะ จริงอย่างที่ว่า เรนเป็นผู้หญิงใจง่าย ไร้ค่า ไม่ควรได้รับการยกย่อง ขอโทษที่ก้าวล่วงคุณลิลา”

“รอแป๊บนึงนะคะ เรนเอาอาหารไปอุ่นก่อน” 

“ไม่ต้องหรอก พี่กินมาแล้ว”

“กินมาแล้วเหรอคะ”

“อืม กับลิลา”

คำตอบแสนเรียบง่ายของคนพูดช่างสวนทางกับความรู้สึกของคนฟังยิ่งนัก กระนั้นเรณุกาก็ไม่ได้โวยวาย วางจานลงตามเดิมอย่างเบามือ

“เรนโทรไปสามสาย แต่พี่ติณห์ไม่รับสักสาย” น้ำเสียงเจือด้วยความตัดพ้อ

“พี่ลืมโทรศัพท์ไว้ในรถ”

“แล้วทำไมไม่บอกว่าจะกินมาจากข้างนอก เรนจะได้ไม่ต้องทำ”

“ก็ไม่คิดว่าเรนจะมา”

ทุกคำถามถูกย้อนกลับมาราวกับเธอเป็นคนผิด ว่าตามหลักเธอก็ผิดจริงนั่นแหละเพราะเป็นวันอังคาร แถมยังเข้าครัวเตรียมอาหารรอโดยไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้า เอาเถอะ เรื่องพวกนั้นมันไม่สำคัญเท่ากับความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคน